Jambo Kenya!

Jambo lieve mensen,

Na een rare en hectische week van vele gebeurtenissen, was het vorige week donderdag weer zover. De start van een nieuw avontuur, wederom in Kenia. Helaas is er voor de start van dit nieuwe avontuur een emotionele week aan voorafgegaan, waarbij we helaas afscheid hebben moeten nemen van opa. Officieel gezien de opa van Hilde, maar wat heeft deze fantastische man in de afgelopen jaren toch ook een belangrijke rol in mijn leven gespeeld! De opa die ik nooit had gehad, was daar ineens en daar hebben we nu afscheid van moeten nemen. Verschrikkelijk, maar we zullen hem altijd bij ons dragen en overal mee naartoe nemen.

Donderdagmiddag om 13.00 uur moest ik het huis verlaten om op tijd op Schiphol te staan voor onze vlucht richting het fantastische Afrika. Dit betekende dat deze morgen de wekker aardig vroeg afging en ik een start moest maken aan het inpakken van mijn koffer, ontbijten met mama, mezelf klaarmaken en de koffer dichtslaan. Dit laatste vind ik altijd een moment waar ik even een rilling van krijg als ik naar dit soort landen ga. Heb ik alles wel in mijn koffer zitten? Heb ik mijn malariapillen ingepakt? Ben ik dan echt helemaal niets vergeten? Heb ik zonnebrandcrème bij me? Genoeg shirtjes? Waar is eigenlijk mijn paspoort? Heb ik mijn oplader wel ingepakt? Verdorie, waar is nou eigenlijk mijn camera?... Uiteindelijk heb ik alles al netjes ingepakt en zitten de belangrijkste dingen in mijn handbagage. Ik heb niet vaak stress, maar als ik met het openbaar vervoer naar Schiphol moet om vanaf daar met een vliegtuig verder te reizen, komt er pas een rust over me heen als ik uitstap op Station Schiphol, zo ook deze keer. Schiphol, eindelijk! Tijdens het kijken op de borden waar we in moesten checken, stond er ineens een vervelende verkoper achter me, waarvan ik dacht dat hij bloemen of souvenirs aan ons kwijt wilde. ‘Goedemiddag’, klonk achter ons, waarop ik maar netjes en tegelijkertijd geïrriteerd terug zei: ‘hallo’. Bleek deze vervelende verkoper Ivo te zijn, die ons kwam uitzwaaien en een kangoeroe kwam afleveren. Ivo stond net een paar uurtjes op Nederlandse bodem, nadat hij een groot avontuur van een paar maanden had beleefd in Australië. Aangezien hij op de dag dat ik weer terug kom in Nederland begint met zijn baantje in Luxemburg, was dit de enige mogelijkheid om nog even te meeten. Wat fantastisch dat hij dit heeft gedaan, en voor de geïnteresseerden: onze drankjes van de Starbucks waren wederom héérlijk!

Daar gingen we dan, van Amsterdam naar Cairo en vanaf daar naar Nairobi om vervolgens een binnenlandse vlucht te nemen naar Eldoret. Een goede vlucht, maar we waren gesloopt van kop tot teenkoot. Met een vertraging van 20 minuten stonden we op onze ‘eindbestemming’. Vanaf hier zouden we opgehaald worden, maar na 30 minuten was er nog steeds niemand. Na een uur gewacht te hebben, heb ik maar even een belletje gepleegd. ‘Problemen met de auto, we komen eraan’, klonk aan de andere kant van de lijn. 1,5 uur… 2,0 uur… 2,5 uur… en ineens kreeg ik het besef: we zijn verdomme in Afrika! En daar hebben we aan de tijd, allemaal de… inderdaad! De schijt! Na drie uur was daar dan eindelijk iemand die ons naar het weeshuis bracht, wat nog een uur rijden was vanaf de luchthaven. De rit er naartoe was weer zo herkenbaar als mijn avontuur in Kenia van vier jaar geleden. De mensen, de huizen, de winkeltjes, het stof, de wegen, het rijgedrag, de geur, de dieren en de armoede; het hoort er allemaal bij! Jambo Kenya! Hallo Kenia!

In het weeshuis werden we erg goed ontvangen en hebben we even wat uitgerust. Vier jaar geleden heb ik ook een weeshuis bezocht voor een paar uurtjes, maar nu zit ik er middenin. Zeven weken lang zal dit ook een beetje mijn thuis zijn. Nu, een week later, kan ik jullie vertellen dat we een fantastische week achter de rug hebben en ons al goed thuis voelen. De kinderen, de medewerkers, het eten, de bijgelegen boerderij: het is allemaal fantastisch!!!! Naast het werk waarvoor we eigenlijk hier zijn, brengen we veel uren door met de kinderen. We spelen eigenlijk meer met hun dan dat we daadwerkelijk aan het werk zijn. De lach van de kinderen is goud waard, en zelfs nog een beetje meer dan dat. We verblijven in het weeshuis en we brengen veel tijd door met de kinderen, maar waarom we eigenlijk hier zijn is om een hele andere reden. Hilde en ik verblijven hier voor een stage en ontwikkelen visualiserend lesmateriaal voor de nabijgelegen boerderij, die binnen aanzienbare tijd trainingen zal gaan geven aan lokale boeren op het praktijktrainingscentrum. Het praktijktrainingscentrum is een nieuw project wat nog op moet komen en waar lesmateriaal voor gemaakt moet worden. Er zijn al veel theoretische boekjes, maar het gebrek aan praktische ervaring is schaars. Door middel van het geven van cursussen, waarbij gebruik gemaakt wordt van posters en werkkaarten, met een sterke ondersteuning van foto’s, zullen de praktische ervaringen van deze boeren verbeterd moeten worden. Het doel hiervan is dat de lokale boeren (meestal maar met 1 á 2 koeien) gezondere koeien kunnen gaan houden en dat de melkproductie geoptimaliseerd wordt. Naast het spelen met de kinderen, hebben we afgelopen week hier al een mooie start in kunnen maken en gaan we proberen zo ver mogelijk te komen in de aankomende weken. Het weeshuis, de boerderij, een school en het praktijktrainingscentrum horen allemaal bij elkaar, vandaar ons verblijf in het weeshuis.

Eergisteren zijn we even in het centrum afgezet en vervolgens daar weer opgehaald om internet aan te schaffen. Behalve dat we contact kunnen houden met familie en vrienden, is het ook erg handig om te mailen met onze klankbordgroep in Nederland. Helaas is de verbindingssnelheid onwijs traag en is het ophalen en versturen van berichten en het laden van pagina’s niet tot nauwelijks mogelijk. Geduld is een schone zaak, gelukkig zitten we in Afrika. Vandaag zijn we zelf op avontuur gegaan; vooraan bij het hek hebben we, met behulp van de beveiliger van dit terrein, een minibusje aangehouden en zijn we zelf naar het centrum gegaan om daar een beetje rond te struinen. Voor een half uur rijden naar het centrum betaal je nog geen 50 eurocent. Zo’n busje, een matatu genoemd, hebben we ook weer gepakt om terug te komen bij het weeshuis. De terugreis, met 22 personen in dit minibusje, was al een avontuur op zich!

Voor nu even een lange blog, maar vanaf nu probeer ik jullie wat vaker op de hoogte te houden met wat kortere blogs. Als je links op deze pagina klikt op ‘Meld je aan voor de mailingslijst’, krijg je vanzelf een berichtje als ik weer een blog heb geplaatst. Gewoon even doen dus. En als je misschien nog wat tijd over hebt, hieronder is er ruimte voor het achterlaten van een berichtje! :)

Bedankt voor het lezen!

Kwaheri,

Pas! ;)