Thuis is niet vanzelfsprekend...

Beste lezer,

Bedankt voor het volgen van mijn avonturen en de vele leuke reacties, zowel hier als op Facebook! Ben je nog niet aangemeld voor mijn reisverhalen? Dat kan aan de linkerkant van deze pagina!

Met het schrijven van deze blog heeft Nederland voortaan een koning en zijn wij ondertussen alweer bijna drie weken in het fantastische Kenia. Ondanks dat wij hier zijn om een specifieke stage-opdracht uit te voeren, maken we ontzettend veel dingen mee. Het weeshuis waar we in slapen is ondertussen een ‘thuis’ voor ons geworden en we genieten nog elke dag van de fantastische kinderen die hier wonen en waar we erg vaak mee spelen en waar regelmatig mooie gesprekken uit ontstaan. De liefde die je van hun krijgt en de liefde die je aan hun kunt geven, is met woorden niet te beschrijven hoe bijzonder mooi dat is. Ik schrijf hierboven dat het weeshuis ondertussen een ‘thuis’ is geworden. Thuis tussen aanhalingstekens, omdat het simpelweg niet mijn thuis is. Omdat ik simpelweg ook niet zou willen dat een weeshuis mijn thuis is. Omdat ik simpelweg Kenia niet als mijn thuis zie. Thuis is daar waar mijn moeder mij heeft opgevoed en waar ik ben opgegroeid. Nederland, daar waar mijn wieg heeft gestaan. En daar, daar zal ik eeuwig dankbaar voor zijn!

Het lesmateriaal heeft ondertussen een gewenste lay-out gekregen. Ik wil niet zeggen dat het daadwerkelijk opzetten van het lesmateriaal ons gemakkelijk afgaat, in tegendeel zelfs. We hadden een goede start, maar steeds vaker hebben we kleine en grote vastlopers. Naast het ontwikkelen van het lesmateriaal en de omgang met de kinderen, hebben we de omgeving wat meer verkend, zijn we regelmatig even op de boerderij te vinden, hebben we nogmaals een bezoekje gebracht aan het centrum, zijn we bij Indiërs thuis wezen eten, hebben we dag moeten zeggen tegen kinderen, hebben we kinderen verwelkomd, hebben we meegelopen met de dierenarts, is er een nieuw meisje uit Nederland gekomen, zijn we dingen aan het plannen om te gaan bezoeken etc. etc.

Telkens als ik een blog schrijf, probeer ik mezelf voor te nemen om het kort te houden. Maar elke keer weer mislukt me dat. Er is zoveel te vertellen en we maken zoveel mee! Om deze blog enigszins binnen de perken te houden, zal ik alleen het vertrek van verschillende kinderen in het weeshuis nader toelichten.

Ken je het gevoel dat je iemand kwijtraakt in je leven? Niet perse familie, maar gewoon iemand die je dierbaar is… iemand waarmee je een band hebt opgebouwd? Misschien vind je het niet realistisch en niet te vergelijken, maar dit overkwam ons na de eerste week dat we hier waren. Onaangekondigd hebben we afscheid moeten nemen van twee kinderen die in één week tijd al maatjes van ons waren geworden. De autoriteiten in dit land zeggen dat kinderen teruggeplaatst moeten worden bij hun ouders of andere familieleden als daar de mogelijkheid voor is. In principe niets raars aan, maar zonder dat wij het wisten waren deze twee mannen teruggebracht naar familieleden en hebben we ze niet een laatste knuffel kunnen geven. Toen wij dit bericht in de loop van de dag hoorden, hielden Hilde en ik ons allebei groot. Na het gesprek hebben we hier natuurlijk met zijn tweeën over gepraat en voelden we ons beiden heel raar van binnen. Een soort trap, een steek! We zien deze mannen nooit meer terug; we weten alleen dat ze ooit ongewenst waren en dat ze in een van de meest arme buurten van Kenia zullen opgroeien. Alhoewel, opgroeien…

Het is misschien raar, maar voor iedereen herkenbaar. Met sommige wezens heb je een klik, met anderen niet zo erg en sommigen kun je zelfs niet uitstaan. Ook ik heb dat,.. ja, zelfs ik. Ik herken het in alles. Of ik nou op school ben met studiegenoten, de honderd zwerfhonden die ik in Spanje heb verzorgd, de leerlingen die ik tijdens mijn stages in de klas heb zitten, de kinderen die hier in het weeshuis zitten of welke andere situatie dan ook. Een van mijn allergrootste maatjes woont sinds 1,5 maand hier in het weeshuis. Hij is half Somaliër en half Keniaans, bij voorbaat al taboe. Seks tussen verschillende stammen in Kenia is al uit den boze, laat staan seks tussen mensen afkomstig uit verschillende landen. Zijn vader was vrachtwagenchauffeur. Was, want hij is verongelukt tijdens een verkeersongeval met de vrachtwagen. Tot zover je hem überhaupt al vader kon noemen, hij heeft nooit omgekeken naar zijn kind. Zijn moeder was prostituee. Ook in dit geval was, want zij is overleden aan de gevolgen van aids. Als je een beetje kunt verbinden, zul je natuurlijk begrijpen dat de Somalische vrachtwagenchauffeur tijdens een trip in Kenia seks heeft gehad met de Keniaanse prostituee. Het kind was dubbel en dwars ongewenst. Fijn begin van je leven! Op een gegeven moment heeft een oom van deze jongen de zorg over hem overgenomen en is hij enkele jaren naar school geweest. In mijn ogen is deze knul een slimme jongen. School en zijn oom dachten hier schijnbaar anders over. Zijn oom heeft meerdere malen de school moeten bezoeken voor een gesprek over hem, aangezien hij blijkbaar niet naar wens functioneerde. Na een periode van zes jaar verzorging heeft deze oom de zorg over hem beëindigd en is hij overgebracht naar zijn grootouders. Tenminste, beter gezegd: zijn opa. Zijn oma woont al meerdere jaren in een soort tentenkamp. Zijn opa moet een man zijn die erg nors en strikt is, waarbij hij het niet langer dan een enkele dagen heeft volgehouden. Op een gegeven moment is hij van huis weggevlucht en heeft hij zijn leven als zwerfkind gestart. Daar loop je dan, door de straten van Kenia. Op zoek naar eten, op zoek naar drinken, zonder moeder en vader, een oom die niet meer voor je wilt zorgen, je oma in een tentenkamp en een opa waarbij je jezelf niet thuis voelt. Voor eeuwig getekend, niemand die van je houdt.

Na enkele dagen zwerven zag hij een auto met stickers erop van het weeshuis waar wij momenteel verblijven. Zo slim als hij is, is hij naar de auto gelopen en heeft tegen de bestuurder gezegd dat dit iets is waar hij naar op zoek is. Een weeshuis, een thuis. Op dit moment was hij al een echt zwerfkind. Hij was van top tot teen vies en stonk ontzettend erg. De bestuurder, de directrice van het weeshuis, heeft hem meegenomen om te kijken wat ze voor hem kon betekenen. Hij woont nu anderhalve maand hier, is in mijn ogen gelukkig en heeft eindelijk een thuis gevonden. Een van zijn grootste hobby’s is knuffelen, gevolgd door het maken van foto’s met mijn camera of telefoon. Elke keer als ik hem zie knuffelt hij en hebben we altijd hele gesprekken, natuurlijk met een aantal keer de vraag of hij foto’s mag maken. De liefde die hij nooit heeft gehad, probeert hij volgens mij nu te krijgen. Ik kan niets anders doen dan hem die geven. Klap op klap op klap op klap… vrijdag gaat de directrice en hij naar het zogeheten ‘children office’ waar het besluit wordt genomen dat hij terug moet naar zijn familie. Want, komt ‘ie weer; de autoriteiten in dit land zeggen dat kinderen teruggeplaatst moeten worden bij hun ouders of andere familieleden als daar de mogelijkheid voor is. Daarnaast is het ook zo dat dit weeshuis gespecialiseerd is in baby’s. Veel weeshuizen zijn niet bereid om baby’s binnen te halen, aangezien de verzorging voor hun te intensief en onmogelijk is. Alle kinderen in dit weeshuis zijn hier dus in principe al vanaf zeer jonge leeftijd, en is het schijnbaar voor een jongen van 12 jaar ‘moeilijk’ om te wennen in deze grote familie. Simpel gezegd: vanuit de autoriteiten zal hij terugmoeten naar zijn familie en vanuit het weeshuis zal niet voor hem gevochten worden. Alsof je nog niet genoeg tegenslagen hebt gehad, zou je zeggen……

Ik ben niet een persoon die snel een traan zal laten, maar toen ik dit verhaal eergisteren voor mijn kiezen kreeg, heb ik het niet droog gehouden. Het is voor veel mensen niet na te gaan wat voor emoties erbij komt kijken als je een land als Kenia bezoekt. Wat Hilde en ik altijd weer zeggen: ‘het is net of je op de set staat van een film’. Natuurlijk worden de opnames van de film op een gegeven moment weer stilgelegd en ga je weer aan je gewone leven verder, maar hier is dat niet het geval. Steeds weer sta je op de set van die verschrikkelijke film. De opnames in het weeshuis zijn opnames met meer luxe dan de opnames buiten de poort, maar deze opnames zijn op sommige momenten nog pijnlijker. Je kent de acteurs en het verhaal is levensecht! Machteloos sta je erin, je kan helemaal niets doen. Een open einde, maar tegelijkertijd weet je dat de toekomst ongekend ongelukkig zal zijn.

Woorden kunnen pijn en verdriet niet beschrijven,
je bent getekend voor de rest van je leven.
Ongewenst, zo bewandel je het pad,
je hebt er zelf nooit voor gekozen.

Liefs vanuit Kenia,

Pas!