Een eigen huis, een plek onder de zon!

Suhlam lezer,

Drie steelpannen, een klein koekenpannetje, twee bordjes, twee lepels, twee vorken en twee messen. Het duurde ongeveer twee weken, maar ons Ethiopische uitzet leek compleet. Drinken doen we uit flessen water, dus bekers hebben we niet nodig. Behalve na het kopen van een zakje melk, maar dan snijden we gewoon een stuk van een fles af. Recycling. Of gewoon goed bedacht. Een elektrisch kookstelletje met twee warmtebronnen stond er al, net als de bank, een salontafeltje en het bed. Oja, het huis stond er ook al. Staat nog steeds trouwens. De zon hangt ver boven ons en doet goed zijn werk. Wij zijn gezegend met een eigen huis, een plek onder de zon!

Waarschijnlijk door de flinke regenbuien van de afgelopen dagen hebben wij zelden elektriciteit in huis. De twee meegenomen kaarsjes vanuit Nederland zijn ondertussen al een tijdje op. Gelukkig zijn we zo slim geweest om de kaars vanuit ons hotelkamer waar we zo'n drie weken geleden hebben gelogeerd mee te nemen. Normaal gesproken kunnen we nog wat licht fabriceren met behulp van onze telefoons, maar ook deze waren volledig leeg. Evenals de laptop en de tablets. Geen stroom betekent niet koken. En niet koken betekent normaal gesproken eten in een van de restaurantjes. Dit keer liep het anders: geen stroom en toch thuis 'koken'. Niet alleen het gebied rondom ons huis had te kampen met stroomuitval, maar de hele regio moest het doen met kaarslicht. Ons avondmaal bestond uit het delen van één blikje witte bonen in tomatensaus met zijn tweeën. Een karige maaltijd, maar we hebben ervan genoten! Ik ben overigens van mening dat die dingen koud lekkerder zijn dan de opgewarmde exemplaren. Eigenlijk zou iedereen dat eens moeten proberen, bij kaarslicht.

De tijd van kaarslicht, koud douchen en eten uit blik zit er bijna op. We willen helemaal nog niet terug naar Nederland! We hebben nog teveel te doen, te zien en te beleven hier. Vanzelfsprekend is het heerlijk om weer even terug naar vrienden en familie te gaan, aanwezig te zijn op de bruiloft van Ilse en Ronald, een poging te doen tot afstuderen én onbeperkt tapas te eten bij La Cubanita, maar dat betekent ook dat we deze ontzettende mooie ervaring moeten afsluiten en achter ons moeten gaan laten. In ruim twee maanden hebben we hier vriendschappen en familiebanden opgebouwd en hebben we onszelf goed weten te wortelen in dit land van dertien maanden zon - de Ethiopische kalender wijkt af van de kalender die wij kennen en bestaat uit twaalf maanden van dertig dagen en uit één maand van vijf (in een schrikkeljaar zes) dagen. Denken aan het nemen van afscheid doet pijn. Helaas blijkt dat steeds weer de andere kant te zijn van dit soort mooie en bijzondere ervaringen. Gelukkig mogen we nog een kleine twee weken herinneringen maken in dit land en genieten van de geweldige mensen die dit land rijk is. Helaas moeten de herinneringen die we de aankomende twee weken gaan maken gepaard gaan met veel computerwerk: afronding van het project en veel documenteren voor schooldossiers. Dat is dan weer een minpuntje. Het klinkt misschien cliché, maar ik wil het toch hebben benoemd: dit is wederom zo'n ervaring die we 'mooi in de pocket hebben' en 'die niemand ons meer afpakt'. Maar dit is bovenal een ervaring waarbij ik trots kan zijn op mezelf, op Hilde en op de wereld. Trots op het feit dat wij beiden ons steentje proberen bij te dragen om de wereld door middel van samenwerking een beetje te helpen en een beetje beter te maken.

Buiten de geweldige momenten die we ervaren met de lokale bevolking, hebben we vorige week ook geweldige momenten met gouden randjes beleefd met een groep Nederlandse leerlingen en docenten van het Groenhorst. Ook onze werkplekbegeleider was bij deze groep aanwezig - geweldig (!) voor het eerst mochten wij een werkplekbegeleider ontvangen tijdens een stage in het buitenland. Met regelmaat hebben docenten aangegeven ons te willen bezoeken tijdens een stage in het buitenland, maar deze docent heeft dit ook daadwerkelijk uitgevoerd. Bedankt Annet, top dat je er was! De week bestond uit een overvolle en veel te korte werkreis waarin we verschillende werkzaamheden hebben verricht en veel gezellige momenten hebben meegemaakt. Voor ons bestond de week uit een mix van werken, vakantie vieren, begeleiden van de groep -in ons Ethiopië- en het maken van nieuwe vrienden. Vooral in de begeleiding en de organisatie bleken wij veel actief te zijn, iets wat hier en daar nodig was en wat wij beiden ook erg leuk vinden om te doen. Zowel vanuit de docenten als de leerlingen werd dit erg gewaardeerd. Vandaag kregen we zelfs nog een berichtje van een van de leerlingen. Ze laat weten dat ze ons heel tof vindt en heel veel respect voor ons heeft. Ze geeft aan dat ze met ons heeft kunnen lachen, serieuze gesprekken heeft kunnen voeren, haar vragen heeft kunnen stellen en advies heeft kunnen krijgen. Volgens haar hebben wij de reis nog een heel stuk leuker gemaakt. Wauw, een prachtig compliment. Wauw, wauw!!

Vandaag zetten we de laptop even aan de kant en is het tijd voor diverse gesprekken met betrokkenen van het project. Vanavond staan er onder andere aardappels op het menu - wellicht rauw, ligt aan de elektriciteit.

Duhnahun,

Pascual Westerholt

Foto's en korte berichten zijn te vinden via mijn Facebookpagina (www.facebook.com/Pascual90). Blogs van voorgaande reizen zijn te lezen onder het kopje 'Onderzoek in Ethiopia!', links bovenaan de pagina naast het huisje en mijn naam. Wil je een bericht achterlaten? Leuk! Dat kan onderaan de pagina. :)