Zijn ogen...
Door: Pascual Westerholt
Blijf op de hoogte en volg Pascual
10 Juli 2014 | India, Udaipur
Namaste,
Als ik het hotel in Jaipur waar ik de afgelopen vier nachten heb geslapen verlaat, wordt er voor de deur gevraagd of ik een tuktuk nodig heb. Na een kleine twijfel heb ik dit aanbod afgeslagen. Ik heb gisteren ook vanaf het hotel naar het treinstation (en busstation, nogmaals treinstation en vervolgens weer naar het hotel) gelopen, dus deze 10 minuten zou ik ongetwijfeld ook wel overleven. Gisteren maakte ik deze wandeltocht omdat ik eigenlijk al een dag eerder wilde doorreizen. Helaas bleek dat er niet in te zitten. Treinen waren volgeboekt en de bussen vond ik te duur en er niet heel aantrekkelijk uitzien. Nadat de trein met een halfuur vertraging binnen kwam rijden, heb ik mijn coupé en plaats gezocht en gevonden. Eenmaal liggend op mijn bedje - ik moest wel liggen, aangezien ik in het midden van drie 'stapelbedjes' lig en de meneer onder mij een tukkie wilde gaan doen - spookte er van alles door mijn hoofd. Met alles bedoel ik dan ook alles. Verdomme - sorry! - wat heb ik al veel gezien, gevoeld, gesproken beseft, afgevraagd, gelachen, geleerd, geproefd en geroken. Ik ben heel wat gewend, maar wat heeft India mij een cultuurshock bezorgd. Delhi, wat een drukke stad. Jaipur, wat een lieve mensen in het hostel. Wat een afval overal. Stank. Lekkere geurtjes. Wat heeft dit land mooie forten en wat is er een groot verschil tussen rijk en arm. Toet-toet. Toooeeet. TOET! Wat wordt er veel getoeterd, te pas en te onpas. Wat een ongeregelde teringzooi - sorry alweer! -. Chagrijnige mensen, hele lieve, gezellige en behulpzame mensen.
Ik kan al zoveel vertellen over zeven dagen India, maar ik word sprakeloos als ik denk aan zijn ogen. Tenminste, ik kan aan niets anders meer denken dan aan zijn ogen. Ik weet dat hij best lange lokken heeft die in zijn gezicht wapperden. Hij heeft ook een bruin gekleurd huidje, daar ben ik vrij zeker van. Wat ik ook zeker weet is dat hij achterop een kar zit. De kar wordt voortgetrokken door een lopende papa - papa is overigens een aanname, maar we gaan er maar gewoon van uit -. Of de kar nou aan een fiets bevestigd zit of papa de kar letterlijk met zijn handen trekt weet ik niet. Volgens mij had de kleine man geen schoenen aan. Een korte broek, dat weet ik zeker. Blauw. Denk ik? En een grijs shirt, tenminste, eigenlijk wit... maar nu mag je het grijs noemen. Als ik heel eerlijk ben, moet ik bekennen dat ik ik eigenlijk niet eens zeker weet of dit kindje wel een 'hij' is? Misschien is hij wel een zij? Ik weet niets van hem, ik ken alleen zijn ogen. Glimmend, een beetje nat en mooi bruin gekleurd. Sprekende ogen, pakkende ogen. Hele mooie ogen! Ik denk dat het tien seconden heeft geduurd. We hebben elkaar tien seconden in de ogen gekeken, zonder te knipperen. In die tien seconden ging er heel veel door me heen. Wat precies weet ik niet meer, maar zijn ogen lieten mijn ogen vollopen met tranen. Ik probeerde ze weg te slikken, voor mezelf, maar op de een of andere manier vooral voor hem. Na tien seconden elkaar diep in de ogen te hebben gekeken, maakte papa een bocht, rechtsomkeer. Mijn hoofd draaide over mijn rechterschouder mee om nog een laatste blik van deze kleine man te vangen. Met het terugdraaien van mijn hoofd heb ik de tranen niet meer ingeslikt. Ik voelde mezelf heel zielig en eenzaam en tegelijkertijd had ik zoveel respect voor deze kleine en grote man. Wat een kanjers! Wat een besef. Wat een bijzondere ontmoeting!!
Ondertussen ben ik al twee dagen aan het genieten in Udaipur en heb ik hier een aantal fantastische mensen leren kennen. Morgen mag ik 'hallo' zeggen tegen mijn vierentwintigste verjaardag. Raar om dat hier in India zonder dierbaren om me heen te doen, al maken we er hier natuurlijk ook gewoon een klein feestje van. ;)
Liefs vanuit Udaipur,
Pas! :)
Als ik het hotel in Jaipur waar ik de afgelopen vier nachten heb geslapen verlaat, wordt er voor de deur gevraagd of ik een tuktuk nodig heb. Na een kleine twijfel heb ik dit aanbod afgeslagen. Ik heb gisteren ook vanaf het hotel naar het treinstation (en busstation, nogmaals treinstation en vervolgens weer naar het hotel) gelopen, dus deze 10 minuten zou ik ongetwijfeld ook wel overleven. Gisteren maakte ik deze wandeltocht omdat ik eigenlijk al een dag eerder wilde doorreizen. Helaas bleek dat er niet in te zitten. Treinen waren volgeboekt en de bussen vond ik te duur en er niet heel aantrekkelijk uitzien. Nadat de trein met een halfuur vertraging binnen kwam rijden, heb ik mijn coupé en plaats gezocht en gevonden. Eenmaal liggend op mijn bedje - ik moest wel liggen, aangezien ik in het midden van drie 'stapelbedjes' lig en de meneer onder mij een tukkie wilde gaan doen - spookte er van alles door mijn hoofd. Met alles bedoel ik dan ook alles. Verdomme - sorry! - wat heb ik al veel gezien, gevoeld, gesproken beseft, afgevraagd, gelachen, geleerd, geproefd en geroken. Ik ben heel wat gewend, maar wat heeft India mij een cultuurshock bezorgd. Delhi, wat een drukke stad. Jaipur, wat een lieve mensen in het hostel. Wat een afval overal. Stank. Lekkere geurtjes. Wat heeft dit land mooie forten en wat is er een groot verschil tussen rijk en arm. Toet-toet. Toooeeet. TOET! Wat wordt er veel getoeterd, te pas en te onpas. Wat een ongeregelde teringzooi - sorry alweer! -. Chagrijnige mensen, hele lieve, gezellige en behulpzame mensen.
Ik kan al zoveel vertellen over zeven dagen India, maar ik word sprakeloos als ik denk aan zijn ogen. Tenminste, ik kan aan niets anders meer denken dan aan zijn ogen. Ik weet dat hij best lange lokken heeft die in zijn gezicht wapperden. Hij heeft ook een bruin gekleurd huidje, daar ben ik vrij zeker van. Wat ik ook zeker weet is dat hij achterop een kar zit. De kar wordt voortgetrokken door een lopende papa - papa is overigens een aanname, maar we gaan er maar gewoon van uit -. Of de kar nou aan een fiets bevestigd zit of papa de kar letterlijk met zijn handen trekt weet ik niet. Volgens mij had de kleine man geen schoenen aan. Een korte broek, dat weet ik zeker. Blauw. Denk ik? En een grijs shirt, tenminste, eigenlijk wit... maar nu mag je het grijs noemen. Als ik heel eerlijk ben, moet ik bekennen dat ik ik eigenlijk niet eens zeker weet of dit kindje wel een 'hij' is? Misschien is hij wel een zij? Ik weet niets van hem, ik ken alleen zijn ogen. Glimmend, een beetje nat en mooi bruin gekleurd. Sprekende ogen, pakkende ogen. Hele mooie ogen! Ik denk dat het tien seconden heeft geduurd. We hebben elkaar tien seconden in de ogen gekeken, zonder te knipperen. In die tien seconden ging er heel veel door me heen. Wat precies weet ik niet meer, maar zijn ogen lieten mijn ogen vollopen met tranen. Ik probeerde ze weg te slikken, voor mezelf, maar op de een of andere manier vooral voor hem. Na tien seconden elkaar diep in de ogen te hebben gekeken, maakte papa een bocht, rechtsomkeer. Mijn hoofd draaide over mijn rechterschouder mee om nog een laatste blik van deze kleine man te vangen. Met het terugdraaien van mijn hoofd heb ik de tranen niet meer ingeslikt. Ik voelde mezelf heel zielig en eenzaam en tegelijkertijd had ik zoveel respect voor deze kleine en grote man. Wat een kanjers! Wat een besef. Wat een bijzondere ontmoeting!!
Ondertussen ben ik al twee dagen aan het genieten in Udaipur en heb ik hier een aantal fantastische mensen leren kennen. Morgen mag ik 'hallo' zeggen tegen mijn vierentwintigste verjaardag. Raar om dat hier in India zonder dierbaren om me heen te doen, al maken we er hier natuurlijk ook gewoon een klein feestje van. ;)
Liefs vanuit Udaipur,
Pas! :)
-
10 Juli 2014 - 17:20
Wendy:
Wat een mooi verslag Pas! En wat een ervaringen doe je allemaal op! Geniet er van en ik kijk nu al weer uit naar je volgende verslag, want je beschrijft het allemaal prachtig!
Dikke kus en knuffel en ik zal ook een klein feestje voor je bouwen hier in NL! Xxx -
10 Juli 2014 - 18:51
Elroy:
Heb het gevoel weer terug in nepal te zijn als ik dit lees.
geniet ervan voor je het weet is het voor bij.
mzzl elroy -
10 Juli 2014 - 19:56
Wilma:
Wat heftig allemaal, ik beleef het helemaal met je mee, zoals jij dat beschrijft, het gaat als een film aan me voorbij. Ik vind je dapper, maar tegelijkertijd ook een beetje zielig met al die emoties die je zelf moet verwerken Als een mama zie ik jou daar in je uppie, met al dat leed om je heen, ik zou je daar eigenlijk voor willen beschermen. Maar aan de andere kant het is je eigen keuze, dat heet ook loslaten zeggen ze dan ;) Nou mama van Pascual ik denk niet dat je je zorgen hoeft te maken, het komt wel goed met die jongen. Pascual ik wens je een hele mooie reis en blijf je zeker volgen, geniet van alles en doe voorzichtig, dikke knuffel Xxx -
10 Juli 2014 - 20:44
Carla:
Lieve Pas,
Dank je dat je ons zo meeneemt op je reis, blijven je volgen!!!
Je verjaardag vieren we nog op een ander moment en morgen denken we zeker aan je,
Liefs Ruud en Carla -
10 Juli 2014 - 22:09
Rosa:
Hey Passie, mooi dat je het naar je zin hebt en je avontuur helemaal op je eigen manier kunt omschrijven. Geniet ervan. X Rosa -
11 Juli 2014 - 10:15
Tessa:
Hej Pascal,
Wat een super verslag! Je schrijft echt super mooi :D! Wat herkenbaar allemaal, ik leef helemaal met je mee. Die dipjes komen voor, maar voor mij waren de reacties op reisverslagen hetgeen dat me er weer doorheen hielp. Het is heerlijk om de steun van thuis te lezen en voelen, en ik heb gezien dat je veel steun hebt!
Blijf lekker genieten, dan genieten wij hier van je verslagen.
Danyebad en namaste, Tessa -
11 Juli 2014 - 22:52
Ilse :
Pffff mooi verhaal en wat blijft het moeilijk om ze geconfronteerd te worden met het contrast tussen arm en rijk :(. Heel benieuwd naar je volgend verhaal, misschien doe ik nog wel ideeën op! Heel veel plezier en nog een fijne verjaardag gewenst, birthday jongen <:) -
17 Juli 2014 - 00:09
Hilde:
Aapie,
Eindelijk je verslag kunnen lezen, en dat niet met droge ogen... ik voelde de tranen, ik voelde je verdriet en ook zag ik bijna het jongetje met de man -waarschijnlijk de papa- voor me! Als ik die zinnen lees, besef ik elke keer weer hoe mooi reizen is -en dat jij boeken moet schrijven over wat jij (wij) mee maakt (maken). Je hebt mij in ieder geval weer gepakt in het besef dat wij van geluk mogen spreken en dat ik je heel lang moet knuffelen als je heelhuids weer terug bent in ons huisje!! ^^
Dikke smakkelplakkel!! ♡
-
17 Juli 2014 - 00:09
Hilde:
Aapie,
Eindelijk je verslag kunnen lezen, en dat niet met droge ogen... ik voelde de tranen, ik voelde je verdriet en ook zag ik bijna het jongetje met de man -waarschijnlijk de papa- voor me! Als ik die zinnen lees, besef ik elke keer weer hoe mooi reizen is -en dat jij boeken moet schrijven over wat jij (wij) mee maakt (maken). Je hebt mij in ieder geval weer gepakt in het besef dat wij van geluk mogen spreken en dat ik je heel lang moet knuffelen als je heelhuids weer terug bent in ons huisje!! ^^
Dikke smakkelplakkel!! ♡
-
17 Juli 2014 - 11:34
Je Mamsie:
Lieve schat, ook ik heb je verslag gelezen en mijn ogen niet droog kunnen houden.
Prachtig weer hoe je het weer allemaal neerzet. Voel helemaal met je mee. Weer een
grote belevenis die je weer meemaakt. Zo heb ik ook mijn gedachten als je daar even
helemaal alleen ben en je eenzaam voelt. Geen moeder die even die arm om je heen
kan slaan als je het nodig heb. Hoop verder dat je nog een hele leuke tijd daar heb en
leuke dingen mee maakt. Fijn dat we in ieder geval contact met elkaar hebben. Heel veel
plezier en geniet ervan. Hele dikke knuffel en heel veel liefs en heel veel kusjes van je
mamsie die zoveel bewondering voor je heb. Dag lieve schat tot gauw weer horens.
KUZZIES
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
